Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łomży

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Łomży V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Jędrzejewska

Protokolant: Jadwiga Wałkuska

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2018 r. w Łomży

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w G.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w G. kwotę 6.511,21 zł (sześć tysięcy pięćset jedenaście złotych dwadzieścia jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 15.01.2016 r. do dnia zapłaty.

II.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

III.  Ustala, że koszty procesu w 70 % ponosi pozwany Towarzystwo (...) S.A. w W., przy czym szczegółowe wyliczenie kosztów procesu pozostawia referendarzowi sądowemu.

IV.  Nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu) kwotę 150 zł tytułem kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 9.239,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15.01.2016 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podał, że w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 18.09.2015 r. zlecił warsztatowi naprawczemu (...) sp. j. w dniu 22.09.2015 r. dokonanie naprawy samochodu B. (...) o nr rej. (...), należącego do (...) sp. z o.o. w Ł., z którego poszkodowana spółka korzystała na podstawie umowy leasingu, w ramach ubezpieczenia OC sprawcy. Dnia 30.09.2015 r. powód upoważnił (...) sp. j. do odbioru odszkodowania w jego imieniu. Dnia 22.01.2016 r. właściciel pojazdu (...) sp. z o.o. w Ł. przelał na powoda w drodze cesji wszelkie swoje wierzytelności wobec Towarzystwa (...) S.A. w W. związane z niniejszą szkodą komunikacyjną. Warsztat dokonał naprawy pojazdu i wystawił z tego tytułu fakturę VAT nr (...) z dnia 31.12.2015 r. na kwotę 58.045,68 zł netto z terminem płatności do 14.01.2016 r. Spółka złożyła oświadczenie o wykorzystywaniu uszkodzonego samochodu zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej jak i do celów z nią niezwiązanych w związku z czym przysługuje jej odszkodowanie w kwocie netto powiększonej o 50 % podatku VAT od tej kwoty. W związku z tym powodowi przysługiwało odszkodowanie w wysokości 64.720,94 zł. Pozwany wypłacił łącznie odszkodowanie w kwocie 55.481,13 zł, zaniżając bezpodstawnie stawki za roboczogodzinę oraz weryfikując koszty wymiany części układu wydechowego ze względu na ich zużycie o 54,3% a także nie uznając kosztu wymiany nadkola tylnego prawego.

Referendarz Sądu Rejonowego w Łomży nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4.10.2016 r. sygn. akt V GNc 870/16 uwzględnił powództwo w całości (k.-153).

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. w W. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż zweryfikował stawki za prace naprawcze i blacharsko – lakiernicze, które powód sztucznie i w sposób nieuzasadniony zawyżył. Zakwestionował także koszt wymiany nadkola tylnego prawego, który nie uległ uszkodzeniu. Elementy układu wydechowego posiadały na dzień szkody istotne zużycie, które nakazywało przyjęcie w kalkulacji kosztów naprawy amortyzacji w wysokości 54,3 %.

Sąd Rejonowy w Łomży ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 18.09.2015 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki B. (...) o nr rej. (...), należący do (...) sp. z o.o. w Ł. (dowód rejestracyjny k.-34-35).

Pojazd sprawcy szkody był ubezpieczony w Towarzystwie (...) S.A. w W. w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC (okoliczność bezsporna).

W dniu 22.01.2016 r. pomiędzy (...) sp. z o.o. w Ł. a powodem (...) Sp. z o.o. w G. została zawarta umowa cesji, na podstawie której powód nabył wszelkie prawa i roszczenia powstałe w związku z przedmiotową kolizją, w szczególności uprawnienie do dochodzenia odszkodowania z tytułu szkody powstałej w wyniku tej kolizji (umowa k.-36-37).

Powód zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu (...) sp. j., który za jego naprawę w dniu 31.12.2015 r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 58.045,68 zł netto z terminem płatności do 14.01.2016 r. (faktura k.-41-46).

W dniu 6.11.2015 r. powodowa Spółka złożyła oświadczenie o wykorzystywaniu uszkodzonego samochodu zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej jak i do celów z nią niezwiązanych w związku z czym przysługuje jej odszkodowanie w kwocie netto powiększonej o 50 % podatku VAT od tej kwoty (k.-47).

Powód zgłosił szkodę do pozwanego Zakładu (...), który decyzją z dnia 12.01.2016 r. przyznał mu odszkodowanie w kwocie 51.057,66 zł (decyzja k.-48) oraz decyzją z dnia 23.06.2016 r. przyznał dodatkową kwotę 4.423,47 zł (decyzja k.-49). ).

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124 poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Według przepisu art. 35 powoływanej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 ustawy). Granice zaś i zasady tej odpowiedzialności określa kodeks cywilny.

Odpowiedzialność sprawcy kolizji drogowej za szkodę w majątku powoda pozostawała okolicznością niesporną. Spór w niniejszej sprawie ogniskował się wokół zakresu wysokości odszkodowania za uszkodzony pojazd.

Pozwane towarzystwo utrzymywało, iż szkodę powoda w całości kompensuje już wypłacona kwota 55.481,13 zł.

Powód natomiast twierdził, iż do wyrównania szkody oprócz już wypłaconej kwoty powinien otrzymać od ubezpieczyciela dodatkowo 9.239,81zł, zważywszy na aktualne stawki za roboczogodzinę naprawy.

Na okoliczność ustalenia czy stawka 230,00 zł za roboczogodzinę w stacji obsługi pojazdów (...) sp. j. jest adekwatna do klasy naprawianego pojazdu B. i klasy warsztatu wykonującego naprawę i czy nie odbiega w sposób rażący od stawek w innych warsztatach porównywalnej kategorii lub w innych autoryzowanych stacjach obsługi pojazdów B. w woj. (...) lub sąsiednich województwach, czy podjęte przez warsztat (...) sp. j. czynności naprawcze i lakiernicze, następnie zakwestionowane przez pozwanego były konieczne i celowe do pełnego naprawienia przedmiotowej szkody i przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, jakie były rynkowe stawki za prace mechaniczne i blacharsko-lakiernicze w autoryzowanych stacjach obsługi pojazdów na terenie województwa (...) w drugim półroczu 2015 r., czy uzasadnione było obniżenie odszkodowania przez pozwanego w zakresie stawki JR za usługi serwisowe, kosztów części układu wydechowego i wymiany nadkola tylnego prawego, standardu warsztatu naprawczego w jakim faktycznie dokonano naprawy pojazdu marki B. (...) nr rej. (...) w związku z kolizją drogową z dnia 18.09.2015 r. i ustalenia, czy był on adekwatny do prawidłowego wykonania tej naprawy (uwzględniając informację udzieloną przez świadka S. G., że (...) sp. j. korzystało z usług podwykonawcy zakładu blacharsko-lakierniczego (...) (zeznania k. - 149) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki motoryzacyjnej.

Biegły S. S. w opinii z dnia 12.06.2017 r. (k.-205-217) ustalił, iż stawka 230 zł netto za roboczogodzinę w stacji obsługi pojazdów (...) sp. j. jest adekwatna do klasy naprawianego pojazdu B. i klasy warsztatu wykonującego naprawę i nie odbiega w sposób rażący od stawek w innych warsztatach porównywalnej kategorii oraz tej samej marki pojazdu w woj. (...) i województwach sąsiednich. Podjęte przez warsztat (...) sp. j. czynności naprawcze i lakiernicze, związane z przedmiotową szkodą były konieczne i celowe w odniesieniu do naprawy blacharsko-lakierniczej. Natomiast w odniesieniu do użytych części zamiennych nieuzasadniona była wymiana nadkola tylnego prawego, gdyż część ta nie została uszkodzona ani niewymagana była technologicznie wymiana tej części na nową. Ponadto biegły stwierdził, iż w kosztorysie naprawy nie była uwzględniona wymiana tej części a warsztat naprawczy uwzględnił wymianę tej części w fakturze VAT, w której nie uwzględniono kwoty robocizny dotyczącej wymiany tej części. W związku z powyższym w ocenie biegłego zasadne jest obniżenie wartości rzeczywistej naprawy z faktury VAT o kwotę 2.447,17 zł netto, stanowiącej równowartość części zamiennej – nadkola tylnego prawego. Biegły ustalił także, iż stawki rynkowe za prace mechaniczne i blacharsko-lakiernicze w autoryzowanych stacjach obsługi pojazdów na terenie województwa (...) w drugim półroczu 2015 r. wynosiły od 140 zł/netto do 230 zł/netto. Zdaniem biegłego obniżenie odszkodowania w zakresie stawki za roboczogodzinę z 230 zł do 160 zł/netto było nieuzasadnione oraz obniżenie ceny części zamiennych w odniesieniu do tłumika tylnego o 54,3 %. W ocenie biegłego standard warsztatu naprawczego (...) jest zgodny ze wszystkimi standardami jakości i technologii napraw blacharsko-lakierniczych, zalecanymi przez producenta pojazdów marki B.. Warsztat w celu uzyskania certyfikatu potwierdzającego powyższe zobowiązany był do odpowiedniego wyposażenia warsztatu w narzędzia, przeszkolenia kadry pracowniczej, uzyskania zewnętrznego certyfikatu jakości od firmy certyfikującej (...) a następnie na tej podstawie uzyskanie certyfikatu jakości B.. W warsztacie corocznie przeprowadzane są audyty zewnętrzne i wewnętrzne potwierdzające spełnienie norm B..

W odpowiedzi na zarzuty do powyższej opinii, zgłoszone przez pełnomocnika powoda w piśmie procesowym z dnia 10.07.2017 r. (k.-227-228) oraz zgłoszone przez pełnomocnika pozwanego w piśmie procesowym z dnia 6.07.2017 r. (k.-224-225) biegły w opinii uzupełniającej z dnia 20.09.2017 r. (k.-234-239) podtrzymał w całości ustalenie dokonane w opinii głównej.

W odpowiedzi na zarzuty do powyższej opinii, zgłoszone przez pełnomocnika pozwanego w piśmie procesowym z dnia 18.10.2017 r. (k.-252-253) oraz z dnia 17.11.2017 r. (k.-259-260) biegły w opinii uzupełniającej z dnia 1.12.2017 r. (k.-273-277) podtrzymał w całości ustalenie dokonane w opinii głównej i uzupełniającej.

W odpowiedzi na zarzuty do powyższej opinii, zgłoszone przez pełnomocnika pozwanego w piśmie procesowym z dnia 5.02.2018 r. (k.-285-286) biegły w opinii uzupełniającej z dnia 6.04.2018 r. (k.-295-298) podtrzymał w całości ustalenie dokonane w opinii głównej i powyższych opiniach uzupełniających.

W odpowiedzi na zarzuty do powyższej opinii, zgłoszone przez pełnomocnika pozwanego w piśmie procesowym z dnia 21.05.2018 r. (k.-308-309) biegły w opinii uzupełniającej z dnia 20.08.2018 r. (k.-321-324) podtrzymał w całości ustalenie dokonane w opinii głównej i powyższych opiniach uzupełniających, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów pełnomocnika pozwanego. Dodatkowo wyjaśnił, iż powoływany przez pozwanego art. 3 Dyrektywy 2005/55/WE dotyczy układów kontroli emisji spalin, do których nie należą elementy układu wydechowego (rury wydechowe i tłumiki). Dlatego też zdaniem biegłego interpretacja pozwanego w zakresie uwzględnienia okresów trwałości tłumików w układzie wydechowym pojazdów na podstawie art. 3 w/w Dyrektywy jest błędna.

W ocenie Sądu powyższe opnie biegłego są pełne, rzetelne, wszechstronne i wnikliwe. Zostały bowiem wydane w oparciu o akta szkodowe wraz z załączoną dokumentacją fotograficzną. Wnioski płynące z opinii są jasne i klarowne. Wywody biegłego były oparte przy tym na zaleceniach technicznych producentów auta, a także na programie eksperckim A..

Podstawę roszczenia powoda w zakresie obowiązku naprawienia szkody stanowi art. 363 § 1 kc, dający uprawnionemu prawo wyboru sposobu naprawienia szkody. Zgodnie z powołanym przepisem naprawienie szkody stosownie do wyboru poszkodowanego powinno nastąpić bądź poprzez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Naprawienie szkody przy tym powinno uwzględniać zasadę pełnego odszkodowania, wyrażonej w art. 361 § 1 i 2 kc. W myśl powołanego przepisu - w granicach adekwatnego związku przyczynowego naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Według przepisu art. 436 kc w zw. z art. 435 kc samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Szkoda objęta odpowiedzialnością ubezpieczyciela podlega naprawieniu według zasad określonych w art. 361 – 363 kc, a zatem odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy poszkodowanego. Stosownie do art. 363 § 1 kc zasadą jest, że naprawienie szkody polega na przywróceniu stanu poprzedniego, chyba, że poszkodowany wybrał świadczenie zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej albo za świadczeniem w pieniądzu przemawiają szczególne okoliczności. W razie wyboru naprawienia szkody przez restytucję świadczenie ubezpieczyciela obejmuje pełny koszt naprawy spowodowany wypadkiem. Przyjmuje się przy tym, iż zobowiązany do naprawienia szkody powinien zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu niezbędne do przywrócenia poprzedniego stanu uszkodzonego pojazdu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03). Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje dopiero wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności, odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem.

Zdaniem Sądu ubezpieczyciel zaniżył koszty naprawy uszkodzonego auta, co w konsekwencji przyczyniło się do wypłaty poszkodowanemu odszkodowania, nieodpowiadającej rzeczywiście poniesionej szkodzie. Kosztorys naprawy wykonany przez likwidatora szkód zawierał nieprawidłowości w zakresie zastosowania stawek roboczogodzin na zbyt niskim poziomie wynoszącym 160 zł/netto. Realna stawka za jedną roboczogodzinę prac lakierniczych i blacharskich powinna wynosić 230 zł, zgodnie ze wskazaniami biegłego. Kwota ta została ustalona w oparciu o analizę rynku warsztatów naprawczych w woj. (...) i województwach sąsiednich. Zgodnie z tym w warsztatach niezależnych wielkość stawki roboczogodziny prac blacharsko-lakierniczych kształtuje się w graniach od 140 zł do 230 zł/netto. Dlatego też Sąd uznał, iż stawka 230 zł jest kwotą realną i niezbędną do wykonania stosownych czynności naprawczych w przedmiotowym pojeździe.

Zdaniem Sądu pozwany niezasadnie obniżył ceny części zamiennych w odniesieniu do tłumika tylnego o 54,3 %.

W orzecznictwie i doktrynie negatywnie ocenia się praktykę polegającą na automatycznym odliczaniu potrąceń amortyzacyjnych od cen części zamiennych tylko dlatego, że pojazd i jego części składowe uległy częściowemu zużyciu (wyroki SN z 20 października 1972 r. sygn. akt II CR 425/72, opubl. OSNC 1973, nr 6, poz. 111; z dnia 5 listopada 1980 r. sygn. akt III CRN 223/80, opubl. OSNC 1981, nr 10, poz. 186; z dnia 25 kwietnia 2002 r. sygn. akt I CKN 1466/99, opubl. OSNC 2003, nr 5, poz. 64). Art. 361 kc nakłada na zakład ubezpieczeń obowiązek wypłacenia świadczenia odszkodowawczego w oparciu o zakup nowych części i materiałów, które są niezbędne do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku, niezależnie od tego, czy szkoda likwidowana jest metodą kosztorysową czy też rachunkową. Naprawienie pojazdu częściami nowymi nie stanowi, co do zasady, przysporzenia korzyści poszkodowanemu. Nie można żądać od poszkodowanego, aby zastąpił części zniszczone częściami używanymi o podobnym stopniu zniszczenia, czy też aby zakład dokonujący naprawy montował elementy częściowo zużyte. Tak więc zastosowanie potrąceń amortyzacyjnych pozbawione jest nie tylko wyraźnej podstawy prawnej, ale prowadzi również do niedopuszczalnej sytuacji, w której następuje częściowe przeniesienie na poszkodowanego ciężaru przywrócenia uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego.

Stanowisko to zostało również odzwierciedlone w uchwale SN z dnia 12 kwietnia 2012 r. III CZP 80/11, zgodnie z którą: „Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi”.

Zwiększenie wartości samochodu po naprawie (czyli dokonywanie tzw. potrąceń amortyzacyjnych) można uwzględnić tylko wówczas, gdyby chodziło o wykonanie napraw takich uszkodzeń, które istniały przed wypadkiem, albo ulepszeń w stosunku do stanu poprzedniego, co jednak zakład ubezpieczeń powinien każdorazowo uzasadnić i udowodnić. Przy takiej kolizji zasady bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego z zasadą pełnego odszkodowania należałoby uwzględnić prymat ochrony interesów osoby poszkodowanej, która doznała szkody nie ze swojej winy.

Sąd Najwyższy wyraźnie wskazał, iż ciężar dowodu wykazania wzrostu wartości pojazdu w porównaniu do stanu sprzed szkody spoczywa wyłącznie na zakładzie ubezpieczeń. Tym samym SN jednoznacznie podkreślił, iż stosowanie potrąceń amortyzacyjnych w każdej sytuacji, kiedy uszkodzony pojazd był pojazdem używanym przez pewien czas - jest nieuprawnione i nie znajduje potwierdzenia w obowiązujących normach prawnych.

Jak wynika z ustaleń biegłego przedmiotowy pojazd w chwili kolizji był użytkowany przez okres 3 lat i posiadał przebieg 150.940 km. Uwzględniając fakt, iż producent pojazdów marki B. udziela gwarancji do 6 lat i dla tego typu pojazdów roczny normatywny przebieg wynosi ok. 35.00 km stopień zużycia tłumika tylnego nie był poniżej normy i nie kwalifikował go do wymiany na nowy podczas normalnej eksploatacji pojazdu. Ponadto nie posiadał on przed szkodą żadnych innych uszkodzeń mechanicznych.

Z opinii biegłego natomiast wynika, iż nieuzasadniona była wymiana nadkola tylnego prawego, gdyż część ta nie została uszkodzona ani niewymagana była technologicznie wymiana tej części na nową. W kosztorysie naprawy nie była uwzględniona wymiana tej części a warsztat naprawczy uwzględnił wymianę tej części w fakturze VAT, w której nie uwzględniono kwoty robocizny dotyczącej wymiany tej części.

Jak wynika zeznań świadka S. G. (k.-198-199) powyższa cześć została uwzględniona przez przeoczenie.

W związku z powyższym w ocenie Sądu zasadne jest obniżenie rzeczywistych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu o kwotę 2.447,17 zł netto, stanowiącej równowartość nadkola tylnego prawego.

Mając zatem powyższe ustalenia na uwadze zdaniem Sądu ostateczny koszt naprawy uszkodzeń samochodu marki B. (...) o nr rej. (...), powstałych w związku z wypadkiem z dnia 18.09.2015 r. powinien wynosić kwotę 61.992,34 zł brutto, przyjmując, iż powodowi przysługuje odszkodowanie w kwocie netto powiększonej o 50 % podatku VAT od tej kwoty (58.045,64 zł/netto – 2.447,17 zł/netto = 55.598,51 zł x 23%VAT = 12.787,65 zł x 50% = 6.393,83 zł).

Z tego też względu Sąd uznał za zasadne zasądzenia na rzecz powoda kwoty 6.511,21 zł, ponad przyznaną kwotę odszkodowania w postępowaniu likwidacyjnym w wysokości 55.481,13 zł. Bowiem rzeczywisty koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 61.992,24 zł. Tymczasem zakład ubezpieczeń zaniżył wysokość kosztów naprawy pojazdu, wypłacając powodowi odszkodowanie w wysokości 55.481,13 zł, niższą o 6.511,21 zł zł od realnej wartości szkody. Zasądzona przez Sąd kwota stanowiła zatem różnicę między kwotą rzeczywistego odszkodowania a kwotą wypłaconą przez ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego. Zdaniem Sądu powyższa kwota pozwoli powodowi na zrekompensowanie przedmiotowej szkody. Bowiem podstawową funkcją odpowiedzialności odszkodowawczej jest funkcja kompensacyjna. Sam obowiązek odszkodowawczy pojawia się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody. Celem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie jest zwolnienie sprawcy szkody od odpowiedzialności, lecz zapewnienie pozwanemu kompensacji szkód w drodze przyjęcia przez ubezpieczyciela zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego, zgodnie z zasadą pełnej kompensaty wyrządzonej szkody.

Z tych względów Sąd na podstawie art. 363 § 2 kc, art. 415 kc i art. 805 kc orzekł jak w sentencji.

Odsetki ustawowe za opóźnienie Sąd zasądził na podstawie art. 481 § 1 i 2 kpc, zgodnie z żądaniem powoda, przyjmując za uzasadniony i usprawiedliwiony sposób ich wyliczenia wskazany w pozwie i nie kwestionowany przez pozwanego.

Koszty procesu podlegały stosunkowemu rozliczeniu na podstawie art. 100 kpc. Sąd ustalił, iż koszty procesu w 70 % ponosi strona pozwana . Szczegółowe wyliczenie kosztów zostało pozostawione na mocy art. 108 §1 kpc referendarzowi sądowemu.

Na podstawie art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398) obciążono pozwanego nieuiszczonymi kosztami uzupełniającej opinii biegłego sądowego, dopuszczonej na wniosek pozwanego i poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa.