Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łomży

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Łomży II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Modzelewska

Protokolant Małgorzata Dębowska

bez obecności Prokuratora

po rozpoznaniu w dniach 13.02.2018r, 10.04.2018r, 19.06.2018r, 02.10.2018r, 10.01.2019r na rozprawie

sprawy R. H. (1)

urodzonego (...) w B.

syna Z. i H. zd. M.

oskarżonego o to, że: I. w dniu 01 grudnia 2016 r. w Ł. województwa (...) działając w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Białymstoku w dniu 02 grudnia 2014 r. sygn. VII GNc 457/14, dokonał uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela - (...) Sp. z o.o. z/s w O. poprzez zbycie na rzecz D. C. (1) zajętych przez komornika składników' swojego majątku w postaci: prasy hydraulicznej 16T- 1 szt., imadła 2 kg- 1 szt., (...) O.- 1 szt., ostrzałki łańcuchowej O.- 1 szt., wkrętarki B. (...)-V.- 1 szt., podnośnika do traktorów- 1 szt., kompresora B& (...)- 1 szt., migomatu spawalniczego L. (...) szt., kuchenki mikrofalowej S. (...) 1 szt., zestawu kluczy nasadowych- 1 szt., zestawu kluczy Oczkowych- 1 szt., regału stojącego metalowego 300 kg- 5 szt., zestawu ściągaczy- 1 szt., stółu warsztatowego- 1 szt.. zestawu kluczy imbusowych- 2 szt,, zestawu śrubokrętów- 24 szt., zestawu kominerek- 5 szt., szatki na ubrania- 1 szt.

tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.

II. w dniu 21 marca 2017 r. oraz w dniu 26 kwietnia 2017 r. w Ł. województwa (...) działając w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Katowice - Wschód w Katowicach w dniu 19 maja 2016 r. sygn. VI GNc 1658/16/3, dokonał uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela - R. P. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z/s w S. poprzez ukrycie zajętych przez komornika składników swojego majątku w postaci kosiarki spalinowej T. ze sprzęgłonożem oraz kosiarki spalinowej T. (...), co umożliwiło przeprowadzenie dwóch licytacji komorniczych w w/w terminach

tj. o czyn z art. 300 § 2 k.k.

I.  Oskarżonego R. H. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt. I i II czynów z art. 300§2 kk i za to z każdy z nich z mocy art. 300§2 kk skazuje go, a ustalając, że stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91§1 kk, na mocy art. 300§2 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na mocy art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat.

III.  Zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) (...) sp. zoo w O. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

IV.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty oraz kwotę 130 zł tytułem pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt II K 796/17

UZASADNIENIE

W toku postępowania w sprawie i w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. H. (1) prowadził działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...) w Ł.. W ramach tej działalności kupował towary od kontrahentów zazwyczaj z odroczonym terminem płatności.

W dniach 03.04.2014r i 05.05.2014r zakupił w firmie (...) sp. zoo w O. towary na podstawie faktur VAT: nr (...) na kwotę łączną 43.621,58zł, nr (...) na kwotę 40.245,96 zł oraz nr (...) na kwotę 22.163,27 zł, płatne przelewem. Oskarżony tych należności w terminie nie uiścił, stąd też sprzedawca wystąpił z roszczeniem na drogę postępowania sądowego. Nakazem zapłaty w sprawie VII GNc 457/14 zasądzono od oskarżonego na rzecz(...)sp. zoo w O. kwotę łączną 106.030,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kwotą 4.942,50 zł tytułem kosztów procesu. Wierzyciel skierował ów tytuł do egzekucji, którą prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Woli pod sygn. Km 2/17, a o wszczęciu egzekucji oskarżony został powiadomiony zawiadomieniem z dnia 02.01.2017r i w tym dniu został wezwany do dobrowolnego uiszczenia należności na rzecz wierzyciela. W toku egzekucji komornik ujawnił, że oskarżony na podstawie faktur nr (...) w dniu 01.12.2016r zbył na rzecz D. C. (2), swojego pracownika, za kwotę łączną 11.801,85 zł ruchomości stanowiące własność prowadzonej przez niego firmy. W toku egzekucji komornik ujawnił też, że wobec firmy oskarżonego toczone są inne postępowania egzekucyjne w tym prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Łomży oraz Urząd Skarbowy w Ł.. Z uwagi na brak majątku i środków finansowych egzekucja ta okazała się bezskuteczna.

W dniu 28.04.2016r PHU (...) w Ł. zakupił w firmie (...) w S. towary na podstawie faktury VAT nr (...) na kwotę łączną 2.066,40 zł, płatną przelewem. Oskarżony tej należności w terminie nie uiścił, stąd też sprzedawca wystąpił z roszczeniem na drogę postępowania sądowego. Nakazem zapłaty w sprawie VI GNc 1658/16/3 zasądzono od oskarżonego na rzecz N. R. P. (1) w S. kwotę 2.066,40zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kwotą 947 zł tytułem kosztów procesu. Wierzyciel skierował ów tytuł do egzekucji, którą prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Łomży pod sygn. Km 559/16. W toku egzekucji komornik zajął w siedzibie firmy oskarżonego w dniu 19.12.2016r ruchomości w postaci kosiarki spalinowej T. (...) i kosiarki spalinowej T. ze sprzęgłem, oddając je pod dozór oskarżonego. Do ich sprzedaży w wyniku dwóch licytacji nie doszło, gdyż oskarżony nie prowadził już działalności w miejscu dotychczasowego prowadzenia, nie było ta zajętych ruchomości, a dłużnik nie odbierał kierowanej do niego korespondencji. Na wniosek wierzyciela postępowanie egzekucyjne zostało zawieszone, a następnie po podjęciu umorzone z uwagi na jego bezskuteczność.

W toku dalszego postępowania ujawniono, że oskarżony na podstawie faktury proforma nr (...) w dniu w dniu 23.01.2015r miał jakoby zbyć, ale bez faktycznego wydania m. in. kosiarkę spalinową T. T. C. oraz dwie spawarki L. E. 305 na rzecz M. P. (1) oraz inny składnik majątkowy za kwotę 20.159zł, na którą to kwotę w tym samym dniu wystawił pokwitowanie. Prawdopodobnym jest, że owe składniki majątkowe miały stanowić rodzaj nieformalnego zabezpieczenia zaciągniętej uprzednio u A. P. (1) pożyczki, nie mniej jednak oskarżony w momencie zajmowania przez komornika ruchomości w dniu 19.12.2016r w postaci kosiarki spalinowej T. (...) i kosiarki spalinowej T. ze sprzęgłem, ale nie będących przedmiotem w/ wym zbycia, tych okoliczności nie ujawnił.

Oskarżony R. H. (1) był już karany za czyn z art. 300§2 kk (II K 114/17 SR w Łomży) na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego R. H. (1) (k. 111 – 112, 207 – 209, 220odwr. – 221, 221odwr., 222odwr.), zeznania świadków P. C. (k. 91 – 92, 176), D. C. (3) (k. 88 – 89, 176odwr. – 177, 219odwr. – 220odwr.), A. P. (1) (k. 120 – 121, 177 – 178, 222 - 223), R. P. (1) (k. 81 – 82, 207), M. P. (1) (k. 221 – 222), P. S. (k. 272odwr. – 273), a nadto zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa (k. 1-2), wyciąg z KRS (k. 4-5), faktury (k. 6-8), nakaz zapłaty (k. 9), pisemne zawiadomienie (k. 16-18), fakturę (k. 22), nakaz zapłaty (k. 23-24), dokumentację komorniczą (k. 25-30, 36-38, 51-54, 58), korespondencję komorniczą (k. 75-77), wniosek egzekucyjny (k. 33), protokół z czynności komorniczych (k. 69), dane o karalności (k. 98, 102), dane osobopoznawcze (k. 99-101, 113, 117), faktury (k. 183, 184), pokwitowanie wpłaty (k. 185), postanowienie komornika (k. 191-192), zajęcie wierzytelności (k. 193-194), umowę (k. 205), pismo komornika wraz z protokołem zajęcia i fakturą (k. 229-232), potwierdzenie wpłaty (k. 245), dane o karalności (k. 255 – 256), pismo komornika (k. 271).

Oskarżony R. H. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k. 111 – 112, 207 – 209, 220odwr., 221odwr., 222odwr.).

W postępowaniu przygotowawczym (k. 111 – 112) stwierdził, że przedmioty, które zbył D. C. (3) nie były przedmiotem zajęcia komorniczego w momencie ich sprzedaży, dlatego umowa została zawarta zgodnie z prawem. Jeżeli zaś chodzi o kosiarki T. stwierdził, że zostały przekazane pod opiekę A. P. (1), który je przywłaszczył w wyniku powstałego miedzy nimi konfliktu. Dodał też, że P. był informowany, że kosiarki są zajęte przez komornika.

Przed Sądem wyjaśniał (k. 207 – 209), że jeżeli chodzi o wyposażenie serwisu tj. o czyn wobec firmy (...) sp. z o.o, to wbrew temu co zeznawał D. C. (3), zawarł z nim w dniu 14.02.2017 r. umowę o przekazaniu tego wyposażenia i części zamiennych w ramach rozliczenia jego zaległego wynagrodzenia za pracę oraz odszkodowanie za skrócenie okresu wypowiedzenia, jak i za zaległy urlop. Twierdził, że nie sprzedawał D. C. tych przedmiotów za gotówkę. Dopytywany dodał, że oryginał umowy został przekazany panu D. C. (3). Z informacji, jakie posiadał wynikało, że D. C. (3) przekazał komornikowi L. Ż. z kancelarii (...) umowę oraz faktury, które wystawił D. C., a które miały pokrywać się z zawartą umową o przekazanie sprzętu warsztatowego. Jeśli kosiarki zajęte przez komornika na rzecz wierzyciela R. P. twierdził, że obie kosiarki T. zostały zabrane przez pana A. P. (1), który był informowany o tym, że kosiarki są pod zajęciem komorniczym. Przyznał, że z tej czynności nie sporządził żadnego dokumentu. Dopytywany wyjaśnił, że zaciągnął u A. P. pożyczki, które mu spłacił do 2016 roku, ale on dalej domagał się od niego pieniędzy. Twierdził, że bliżej nie określonego dnia A. P. przyjechał po zamknięciu jego sklepu i żądał dodatkowego zabezpieczenia, którym miały być kosiarki T., przy czym informował go, że ten sprzęt jest zajęty przez komornika. Dodał, że umowa pożyczki z panem P. był zawarta na początku 2015r, ale nie miała formy pisemnej. Natomiast jej zabezpieczeniem była wystawiona na sprzęt faktura proforma oraz dowód KP, gdyż pożyczka była na kwotę 20.000 zł. Stwierdził, że spłacał ją po 1600 zł miesięcznie do rąk własnych p. P. lub na konto jego żony i została spłacona. Dodał również, że jedną z jej rat wpłacił na konto M. P. P. S. w lipcu bądź sierpniu 2015 r. Stwierdził, że rozpoczął spłacanie zadłużenia wobec pana P., drugiemu tez mógłby wpłacać, ale w ratach. Zaprzeczył, aby przedmiotowe kosiarki zbył A. P.. Dodał też, że nie zgłosił zaboru tych kosiarek, bo w tamtym okresie czasu nie pomyślał o tym, żeby coś takiego zrobić. Wyjaśniając rozbieżności pomiędzy tymi wyjaśnieniami a wyjaśnieniami z etapu dochodzenia stwierdził, że jego twierdzenie, jakoby z C. zawarł umowę kupna – sprzedaży, mogło wyniknąć z przejęzyczenia się. Tłumaczył, że zeznawał w godzinach wieczornych. Dodał, iż sformułowanie, że kosiarki przekazał po opiekę P., to było sformułowanie w cudzysłowie.

W wyjaśnieniach po przesłuchaniu D. C. (3) twierdził (k. 220odwr.), że rozliczał się w swojej firmie na podstawie księgi przychodów i nie wie czy i w jaki sposób rozliczył podatkowo zaległe wynagrodzenie C. wypłacone poprzez umowę przekazania mu wyposażenia firmy. Po przesłuchaniu M. P. (1) dodał natomiast (k. 221odwr.), że wystawione dokumenty tj. faktury pro forma i dowód Kp miały stanowić zabezpieczenie udzielonej mu pożyczki, a nie dokumentowały sprzedaży tych przedmiotów. Przyznał, że tych faktur i dowodu Kp nie ewidencjonował w dokumentacji księgowej.

W kolejnych wyjaśnieniach (k. 222odwr.) złożonych po przesłuchaniu A. P. stwierdził, że istotą sporządzonych faktur pro forma i dowodu Kp była pożyczka udzielona mu przez P., a wymienione tam przedmioty miały stanowić formę zabezpieczenia, a nie sprzedaży.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w części w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów i negował ustalenia faktyczne będące podstawą oskarżenia. Jego depozycje w tym zakresie są sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i w żaden sposób nie dadzą pogodzić się z zasadami logiki i doświadczenie życiowego. Nadto, co wynika z zestawienia ze sobą jego wyjaśnień z postępowania przygotowawczego i przed Sądem, sam sobie zaprzecza jeżeli chodzi o te okoliczności.

Z dokumentacji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Woli egzekucji należności wierzyciela firmy (...) sp. z o.o (Km 2/17) wynika, że została ona wszczęta w dniu 02.01.2017r (k. 36), po czym komornik przystąpił do zajęcia rachunków bankowych firmy oskarżonego, uzyskując informację bądź to o zbiegu egzekucji (k. 31, 33, 34) lub braku środków na rachunku (k. 32, 38). Natomiast w dniu przystąpienia do zajęcia ruchomości w siedzibie firmy tj. 21.04.2017r komornik uzyskał informację, że całe jej wyposażenie zostało zbyte byłemu już wówczas pracownikowi oskarżonego, D. C. (3) na podstawie dwóch złożonych mu kopii faktur, datowanych na 01.12.2016r (k. 69). W toku egzekucji komornik ujawnił też, że wobec firmy oskarżonego toczone są inne postępowania egzekucyjne w tym prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Łomży oraz Urząd Skarbowy w Ł., a z uwagi na brak majątku i środków finansowych egzekucja ta okazała się bezskuteczna. Tym samym, wiedząc od dawna o prawomocnym zasądzeniu od jego firmy tak znacznej kwoty na rzecz firmy (...) sp. z o.o tj. 106.030,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kwotą 4.942,50 zł tytułem kosztów procesu (nakaz zapłaty wydany został 02.12.2014r), oskarżony wyzbył się jedynych, posiadanych wówczas aktywów mogących być przedmiotem zajęcia, jakim były elementy wyposażenia jego firmy. To, iż jak wynika z treści zeznań świadka D. C. (3), złożonych w toku dochodzenia i przed Sądem (k. 88 – 89, 176odwr. – 177, 219odwr. – 220odwr.), jak też z ustaleń komornika (protokół k. 69), wyzbycie się ich odbyło się poprzez sprzedaż w ocenie Sadu nie budzi wątpliwości. Sam bowiem oskarżony, przesłuchiwany na etapie postępowania przygotowawczego potwierdził ten fakt (k. 112), negując jedynie, że w momencie zbycia nie były one zajęte przez komornika. To, iż na rozprawie odmiennie twierdził, iż nie było to zbycie ale przekazanie tytułem kompensaty na poczet wierzytelności z tytułu zaległych wynagrodzeń D. C. (wyjaśnienia k. 207 – 209, 220odwr.), posiłkując się fotokopią umowy z dnia 14.02.2017r, w żadnej mierze nie oznacza, iż taki fakt miał miejsce. Tej okoliczności stanowczo przeczył słuchany dwukrotnie przed Sądem świadek D. C., jak też jest to sprzeczne z przywołanymi wyżej wyjaśnianiami oskarżonego z etapu dochodzenia. Tym samym zmienionym w tej części wyjaśnieniami oskarżonego nie sposób się zgodzić uznając je wyłącznie za nieudolną linię obrony.

Jeżeli zaś chodzi o okoliczności dot. zarzutu drugiego, to oskarżony nie negował swojego zadłużenia na rzecz firmy (...). P. wynikającego z wydanego w dniu 19.03.2106r nakazu zapłaty kwoty 2066,40 zł z odsetkami oraz 947 zł kosztów postępowania (k. 23). Nie negował też, że w ramach wszczętej z tego tytułu egzekucji, zajęte zostały przez komornika przy Sądzie Rejonowym w Łomży w dniu 19.12.2016r ruchomości w postaci dwóch kosiarek spalinowych T. o wartości szacunkowej 7800zł (protokół zajęcia k. 26). Zajęcie odbyło się w obecności oskarżonego, który zobowiązał się do dozorowania tych ruchomości. Poza sporem pozostaje też, że była planowana licytacja tych ruchomości, która nie doszła do skutku z przyczyn formalnych, nie mniej jednak w trakcie kilkukrotnych prób zastania oskarżonego w siedzibie firmy komornik stwierdzał, że lokal w którym mieściła się jest opustoszały i nie ma zajętych ruchomości, a miejsce pobytu R. H. było nieznane (pismo komornika k. 271). Również oskarżony nie zaprzeczał, iż i ta egzekucja okazała się bezskuteczna z racji wielości egzekucji prowadzonych wobec niego, jak też majątku podlegającego zajęciu (k. 271). Oskarżony, tak jak i w przypadku wyposażenia serwisu firmy, o czym była mowa wyżej, tak jak i losie zajętych kosiarek, odmiennie wypowiadał się na etapie dochodzenia i przed Sądem.

W pierwszych wyjaśnieniach (k. 111 – 112) twierdził bowiem, że zajęte kosiarki oddał pod opiekę A. P. (1), który je sobie potem przywłaszczył mimo, iż wiedział, że są zajęte przez komornika. Natomiast na rozprawie w istotnym zakresie odmiennie stwierdził, że P. mu je zabrał ze sklepu na poczet zadłużenia (k. 207odwr. – 209). Dodatkowo wyjaśnił, że pożyczył w 2015 roku od P. 20 tys. zł, które to zadłużenie zabezpieczyć miały wystawione przez niego dokumenty tj. faktura pro forma i dowód wpłaty Kp (k. 184 – 185). Jak wynika z tych dokumentów, faktura z dnia 23.01.2015r dotyczyła kosiarki spalinowej T. T. C. o wartości brutto 16.100 zł oraz spawarek L. wartości brutto 4.059 zł, czyli łącznie 20.159 zł, w dowodzie Kp z dnia 23.01.2015r wymieniono również te dwa urządzenia przyjmując jednak ich wartość na kwotę 21.159zł, której przyjęcie oskarżony pokwitował tym dokumentem. Przyznał też, że urządzenia, na które wystawił te dokumenty to nie były te, które potem P. zabrał (k. 208), gdyż zabrane były znacznie tańsze. Twierdził również, że na dzień zaboru tych kosiarek jego zadłużenie u P. było spłacone. Dodał też, że używając w trakcie dochodzenia, że te zajęte kosiarki oddał P. pod opiekę, użył takiej metafory, a czytając treść protokołu przeoczył to i nie sprostował.

Zupełnie odmiennie te okoliczności przedstawiają w swoich zeznaniach małżonkowie P. tj. A. P. (1) (k. 120 – 121, 177 – 178, 222 - 223) i M. P. (1) (k. 221 – 222). Zgodnie i konsekwentnie twierdzą, że w 2015 roku będąc w firmie oskarżonego zakupili za kwotę około 20.000zł kosiarkę T. i dwie spawarki, płacąc za to gotówka, na co otrzymali fakturę i dowód wpłaty Kp, ale sprzętu w tym dniu nie odbierali z uwagi na brak odpowiedniego środka transportu. Kiedy zaś mieli go odebrać, A. P. otrzymał od oskarżonego informację, że został on zabrany przez komornika L. Ż., zapewniając że odzyska ten sprzęt po wpłaceniu zadłużenia, co jednak nie nastąpiło, wyniku czego zawiadomił o jego przywłaszczeniu i wystąpił z roszczeniami cywilnymi (k. 120odwr.). A. P. zaprzeczył ponadto aby otrzymał od oskarżonego dwie kosiarki T. lub aby je przywłaszczył (k. 121). Słuchany na rozprawie A. P. co do okoliczności zakupy sprzętu, który nie został mu wydany zeznał tożsamo twierdząc jedynie odmiennie, iż nabyta przez niego kosiarka samobieżna została sprzedana w wyniku licytacji komorniczej na poczet wierzytelności firmy (...). W tych zeznaniach przyznał, że pożyczał H. pieniądze na wypłaty dla pracowników, ale te pieniądze mu oddał i to w krótkim czasie (k. 177 – 178). Przesłuchiwany ponownie i konfrontowany z oskarżonym (k. 222 - 223) przyznał iż kilkakrotnie pożyczał mu pieniądze, ale w mniejszych kwotach, gdyż na większą nie zgodził się, ale zaproponował mu zakup od niego sprzętu, zamiast tej pożyczki. Wówczas oskarżony wystawił mu na ten sprzęt fakturę pro forma, a po zapłaceniu pieniędzy otrzymał dowód KP uzgadniając, że sprzęt zostanie w sklepie jako ekspozycja, a zostanie zabrany później. Nie mogąc odzyskać sprzętu i pieniędzy zawiadomił policję.

M. P. (1) słuchana przed sadem i konfrontowana z oskarżonym zeznała (k. 221 – 222), iż nic nie wie ma temat umów pożyczek udzielanych oskarżonemu przez jej męża. Dopytywana dodała, że zakupili z mężem u oskarżonego traktorek i dwie spawarki, na co ma fakturę i dowód wpłaty, ale sprzętu nie otrzymali. Przyznała natomiast, że mąż mógł udzielać H. pożyczek w drobnych kwotach i mogło być tak, że były zwracane na jej rachunek bankowy. Zaprzeczyła, że owa sprzedaż sprzętu oskarżonego miała być pożyczką udzieloną H.. Stwierdziła też, że nie ma żadnej wiedzy o tym, aby jej mąż wziął od oskarżonego inne kosiarki.

Zestawiając ze sobą wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadków małżonków P. stwierdzić należy, iż nie sposób jest uznać za niewiarygodne twierdzenia zarówno oskarżonego, jak i świadków małżonków P., aby A. P. (1) udzielał oskarżonemu co najmniej kilkakrotnie pożyczek w formie gotówkowej, które były spłacane też i poprzez wpłaty na rachunek bankowy M. P. (1). Powyższą okoliczność, poza ich depozycjami, potwierdzają też zeznania świadka P. S. (k. 272odwr. – 273). Nie można też wykluczyć, że przekazanie oskarżonemu przez małżonków P. pieniędzy w kwocie ponad 20.000zł przypuszczalnie mogło stanowić quasi pożyczkę, a nie realną sprzedaż w tym dniu kosiarki spalinowej T. T. C. oraz dwóch spawarek L. E. 305, nie mniej jednak okoliczność ta nie dotyczy sprzętów objętych stawianymi oskarżonemu zarzutami. Natomiast tylko według sprzecznych ze sobą twierdzeń oskarżonego, zajęte przez komornika na poczet egzekucji na rzecz wierzyciela dwie inne kosiarki, miały być zabrane lub przekazane pod opiekę w A. P.. O ile tak faktycznie było, to oskarżony, mając je oddane przez komornika pod swój dozór i będąc pouczony o obowiązkach wynikających z unormowania art. 856 kpc, winien był w sposób należyty owe ruchomości zabezpieczyć przed utratą lub zniszczeniem. W tym miejscu wskazać należy, iż w art. 856 k.p.c. przewidziano obowiązki dozorcy w postępowaniu dotyczącym zajęcia ruchomości. Zgodnie z art. 856 § 1 k.p.c., dozorca lub dłużnik, któremu powierzono dozór, obowiązani są przechowywać oddane im pod dozór ruchomości z taką starannością, aby nie straciły na wartości, i oddać je na wezwanie komornika lub stosownie do orzeczenia sądu albo na zgodne wezwanie obu stron. Jak wynika zaś z informacji uzyskanej od komornika (k. 271), oskarżony nie powiadomił go w żaden sposób o losie zajętych ruchomości, a mało tego nie zawiadomił go o zmianie miejsca pobytu czym udaremnił dalsze czynności egzekucyjne wobec niego, nie pozostawiając w miejscu prowadzenia działalności żadnego majątku. Tym samym w ocenie Sądu, ewentualne rozliczenia majątkowe pomiędzy oskarżonym i A. P., nawet o ile miały swoją podstawę w zaciągniętych przez oskarżonego pożyczkach, w żaden sposób nie maja znaczenia dla niniejszego postępowania. Pomimo poważnych wątpliwości co do wiarygodności twierdzeń oskarżonego, nie popartych bowiem żadnymi dowodami a nawet poszlakami, o wejściu w posiadanie zajętych przez komornika kosiarek przez A. P., to gdyby takowy fakt miał miejsce, oskarżony winien niezwłocznie zawiadomić o takim fakcie komornika, a już tym bardziej organy ścigania, gdyż tego wymagały nałożone na niego obowiązki dozorcy tych ruchomości, o czym była mowa wyżej. Fakt iż tego nie uczynił w sposób bezsporny wyklucza, aby wyzbycie się przez A. H. tych ruchomości odbyło się bez jego wiedzy i zgody, ale wyzbycie się ich z oczywistym zamiarem wykluczenia z majątku podlegającego egzekucji.

Nadto za wiarygodny Sąd uznał materiał dowodowy w postaci dokumentów stanowiący podstawę ustaleń faktycznych, nie znajdując przyczyn do kwestionowania prawdziwości tych dokumentów, których rzetelność i fachowość nie została zakwestionowana w toku postępowania karnego.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Swoimi zachowaniami polegającymi na tym, że : w dniu 01 grudnia 2016 r. w Ł. województwa (...) działając w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Białymstoku w dniu 02 grudnia 2014 r. sygn. VII GNc 457/14, dokonał uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela - (...) Sp. z o.o. z/s w O. poprzez zbycie na rzecz D. C. (1) zajętych przez komornika składników' swojego majątku w postaci: prasy hydraulicznej 16T- 1 szt., imadła 2 kg- 1 szt., (...) O.- 1 szt., ostrzałki łańcuchowej O.- 1 szt., wkrętarki B. (...)-V.- 1 szt., podnośnika do traktorów- 1 szt., kompresora B& (...)- 1 szt., migomatu spawalniczego L. (...) szt., kuchenki mikrofalowej S. (...) 1 szt., zestawu kluczy nasadowych- 1 szt., zestawu kluczy Oczkowych- 1 szt., regału stojącego metalowego 300 kg- 5 szt., zestawu ściągaczy- 1 szt., stółu warsztatowego- 1 szt.. zestawu kluczy imbusowych- 2 szt,, zestawu śrubokrętów- 24 szt., zestawu kombinerek- 5 szt., szatki na ubrania- 1 szt oraz, że w dniu 21 marca 2017 r. oraz w dniu 26 kwietnia 2017 r. w Ł. województwa (...) działając w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Katowice - Wschód w Katowicach w dniu 19 maja 2016 r. sygn. VI GNc 1658/16/3, dokonał uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela - R. P. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z/s w S. poprzez ukrycie zajętych przez komornika składników swojego majątku w postaci kosiarki spalinowej T. ze sprzęgłonożem oraz kosiarki spalinowej T. (...), co umożliwiło przeprowadzenie dwóch licytacji komorniczych w w/w terminach - wyczerpał dyspozycję art. 300§2 kk.

Zgodnie z art. 300 § 2 kk kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, bądź usuwa znaki zajęcia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Czyny określone w art. 300 § 1–3 k.k. mają charakter materialny co znaczy, że do ich dokonania niezbędne jest wystąpienie skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela lub wierzycieli (zob. wyrok SN z dnia 8 stycznia 2008 r., III KK 368/07, Biul. PK 2008, nr 2, poz. 15). Tym samym podejmowanie przez sprawcę zachowań charakterystycznych dla czynności sprawczej, nawet w zamiarze udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, nie będzie stanowiło dokonania, jeśli z jakiegoś powodu nie dojdzie do rzeczywistego utrudnienia dochodzenia roszczeń wierzyciela (np. w przypadku przeniesienia własności nieruchomości bez zachowania wymaganej formy aktu notarialnego, choć w takiej sytuacji w grę może wejść odpowiedzialność za usiłowanie nieudolne) (por. J. Majewski (w:) Kodeks..., red. A. Zoll, t. 3, 2008, s. 705; zob. też wyrok SN z dnia 26 czerwca 2008 r., IV KK 42/08, Biul. PK 2008, nr 10, poz. 22). Przez „udaremnienie zaspokojenia wierzyciela" należy rozumieć spowodowanie całkowitej niemożności jego zaspokojenia. Uszczuplenie oznacza natomiast uniemożliwienie zaspokojenia roszczenia wierzyciela w jakiejkolwiek części, przy czym nie musi być to część znaczna, choć w przypadku uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela w niewielkiej części możliwe będzie wystąpienie znikomej społecznej szkodliwości czynu (zob. J. Majewski (w:) Kodeks..., red. A. Zoll, t. 3, 2008, s. 706). Zob. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 maja 2012 r., II AKa 148/12, LEX nr 1220205, w uzasadnieniu którego Sąd ten wskazał, iż: „Skutek przestępczy czynu zabronionego z art. 300 § 2 k.k. może nastąpić bądź jako udaremnienie, bądź jako uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela, przy czym jako udaremnienie należy rozumieć całkowite wyłączenie zaspokojenia roszczenia, a przez uszczuplenie należy rozumieć uniemożliwienie zaspokojenia roszczenia w jakiejkolwiek części, przy czym okoliczność, że dłużnik tylko nieznacznie uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela nie ma znaczenia w płaszczyźnie jego znamion, natomiast będzie miała istotny wpływ na ocenę karygodności zachowania sprawcy". W przypadku czynu zabronionego stypizowanego w art. 300 § 2 zachowanie sprawcy polega na podejmowaniu takich samych jak w art. 300 § 1 zachowań w stosunku do składników jego majątku zajętych lub zagrożonych zajęciem, przy czym sprawca musi za pomocą tych zachowań udaremnić lub uszczuplić zaspokojenie swego wierzyciela, kierując się jednocześnie chęcią udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego. Czyn stypizowany w art. 300 § 2 należy do tzw. przestępstw materialnych ściętych. Do jego dokonania nie jest potrzebne osiągnięcie przez sprawcę wskazanego w przepisie celu, tj. udaremnienie wykonania orzeczenia organu państwowego; wystarczy ustalenie, że sprawca do osiągnięcia takiego celu swoim zachowaniem dążył. Natomiast do dokonania czynu niezbędne będzie spowodowanie przez sprawcę rzeczywistego udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela (zob. postanowienie SN z dnia 4 listopada 2002 r., III KK 283/02, OSNKW 2003, nr 3–4, poz. 34; zob. też wyrok SN z dnia 26 czerwca 2008 r., IV KK 42/08, OSNKW 2008, nr 9, poz. 76, w którym Sąd ten wskazał, że do wypełnienia wszystkich znamion przestępstwa z art. 300 § 2 „konieczne jest udaremnienie bądź uszczuplenie egzekucji"). Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lipca 2007 r., II KK 336/06, Prok. i Pr. 2007, nr 12, poz. 10, wskazane w art. 300 § 2 skutki w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela „są rozłączne i tym samym względem określonego wierzyciela nie mogą wystąpić równocześnie". Warto też odnotować wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 maja 2012 r., II AKa 148/12, KZS 2012, z. 10, poz. 61, w uzasadnieniu którego podkreślono, iż „z uwagi na skutkowy charakter tego przestępstwa, warunkiem odpowiedzialności karnej z tego przepisu jest ustalenie szczególnej więzi między zachowaniem dłużnika a udaremnieniem lub uszczupleniem pozwalającej na obiektywne przypisanie dłużnikowi tego skutku, w wyniku którego wierzyciel poniósł szkodę. Oznacza to, że jeżeli czynność rozporządzająca majątkiem dłużnika nie miała realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to wobec braku znamienia skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela nie doszło do popełnienia tego przestępstwa". Zob. też wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 czerwca 2014 r., II AKa 59/14, LEX nr 1621283, w uzasadnieniu którego podkreślono, że: „Do istoty przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. należy rzeczywiste wyrządzenie szkody. W wypadku, gdy czynność polegająca na rozporządzeniu majątkiem nie miała rzeczywistego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to wobec braku znamienia skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, nie dochodzi do popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 k.k." Podobnie wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 28 listopada 2013 r., II AKa 350/13, KZS 2014, z. 4, poz. 67, w uzasadnieniu którego Sąd ten wskazał: „Jeżeli czynność rozporządzająca zajętym mieniem dłużnika nie miała realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to pomimo wypełnienia pozostałych znamion stypizowanego w tym przepisie występku brak znamienia skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela powoduje, że nie można uznać, że doszło do popełnienia przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k. Kontynuowanie skutecznej egzekucji wierzytelności spowodowało brak podstaw do przypisania przestępstwa sprawcy, który zrealizował swoim działaniem pozostałe jego znamiona". (por. Aneta Michalska-Warias, Komentarz do art. 300 kodeksu karnego [w:] Bojarski T. (red.), Michalska-Warias A., Piórkowska-Flieger J., Szwarczyk M., Kodeks karny. Komentarz., LEX 2016). Podnieść przy tym należy, iż przestępstwo określone w art. 300§2 kk dotyczy nie tylko mienia już zajętego na potrzeby postępowania egzekucyjnego, ale też i mienia „zagrożonego zajęciem". Nie jest nawet wymagane, aby w czasie przestępnego działania istniało już orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić. Przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. można się zatem dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Wystarczające jest więc, by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć.

W przedmiotowej sprawie, w stosunku do obu zarzucanych oskarżonemu czynów, nie budzącym wątpliwości jest fakt, że z wniosku obu wierzycieli wobec niego toczyły się już postępowania egzekucyjne mające na celu zaspokojenie wierzytelności w oparciu o prawomocne orzeczenia sądów. Poza sporem pozostaje, iż w wyniku tychże egzekucji żaden z wierzycieli stanowiących pokrzywdzonych w niniejszej sprawie nie został zaspokojony w pełni. Poza sporem pozostaje, iż ruchomości objęte zarzutami były wartościowymi i mogły w całości lub w części zaspokoić wierzytelności pokrzywdzonych, a których to ruchomości oskarżony się wyzbył. Tym samym tymi działaniami w sposób oczywisty wyczerpał dyspozycję art. 300§2 kk.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, jego motywację oraz rozmiar ujemnych następstw jego zachowań wobec wierzycieli. Sąd uwzględnił ponadto dotychczasowy sposób życia oskarżonego tj. że był już karany za tożsame przestępstwo na kare wolnościową. Wśród okoliczności łagodzących Sąd miał na uwadze fakt, iż oskarżony obecnie dokonuje wpłat celem zaspokojenia swoich wierzytelności. Kierując się powyższym oraz uznając iż oba czyny oskarżonego stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91§1 kk, w oparciu o powyższy przepis wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu tak ukształtowana kara spełni cele określone w art. 53 kk. Zarówno rodzaj, jak i wymiar kary nie przekracza stopnia winy, a także uwzględnia stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Kara pozbawienia wolności spełni, w ocenie Sądu, lepiej niż inny rodzaj kary swe cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego.

Pomimo uprzedniej karalności oskarżonego, mając na względzie deklarowana przez niego wolę uregulowania wierzytelności na rzecz drugiego, nie zaspokojonego wierzyciela, mając na względzie iż wymierzona kara będzie wpływać motywująco na niego w tym zakresie, jak też przypuszczenie, iż pomimo nie wykonania kary, nie popełni on ponownie przestępstwa, Sąd na podstawie art. 69§1i 2 kk, art. 70§1 kk warunkowo zawiesił wobec R. J. H. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat.

W oparciu o treść §14 ust. 1 pkt.1 i ust. 2 pkt. 3 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) sp. zoo w O. kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W myśl art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 180 zł oraz pozostałe koszty sądowe w kwocie 130 zł.

Mając na względzie powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.