Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łomży

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Łomży II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Mariusz Dmochowski

Protokolant: Danuta Młodziankowska

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu dnia 8 marca 2019 r. i 9 maja 2019 r. na rozprawie

sprawy E. M. (1)

urodzonego (...) w Ł.

syna W. i E. z d. M.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od listopada 2017 r. do 25 lipca 2018 r. w Ł. uporczywie nękał M. M. w ten sposób, że wysyłał do niej wiadomości tekstowe, bezzasadnie telefonował i przebywał w okolicy miejsca jej zamieszkania, obrażał oraz groził, czym wzbudził w niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszył jej prywatność

- tj. o czyn z art. 190a§1kk

2.  w dniu 25 maja 2018 r. w Ł. uderzając M. M. ręką w głowę spowodował u niej obrażenia ciała w postaci krwiaka błony bębenkowej prawej z perforacją centralną oraz przerwania błony bębenkowej ucha prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie prawidłowej funkcji narządów ciała powyżej 7 dni

- tj. o czyn z art. 157§1kk

3.  w dniu 27 października 2018 r. w Ł. przy ul. (...) słownie groził pozbawieniem życia M. M., które to groźby wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o czyn z art. 190§1kk

4.  w dniu 27 października 2018 r. w Ł. nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży sygn. akt II K 255/18 zakazu zbliżania się na odległość mniejszą niż pięćdziesiąt metrów do M. M.

- tj. o czyn z art. 244kk

5.  w dniu 09 listopada 2018 r. w Ł. woj. (...) słownie groził pozbawieniem życia P. W. oraz jego żonie S. W., które to groźby wzbudziły w nich uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

- tj. o czyn z art. 190§1kk

6.  w dniu 09 listopada 2018 r. w Ł. woj. (...) wdarł się na ogrodzony balkon mieszkania przy ul. (...). A. (...) użytkowany przez małżeństwo S. i P. W. wbrew ich woli

- tj. o czyn z art. 193kk

I.  Oskarżonego E. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 i za to z mocy art. 190a§1kk skazuje go i wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Oskarżonego E. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 2 i za to z mocy art. 157§1kk skazuje go i wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  Oskarżonego E. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 3 i za to z mocy art. 190§1kk skazuje go i wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  Oskarżonego E. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 4 i za to z mocy art. 244kk skazuje go i wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  Oskarżonego E. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 5 i za to z mocy art. 190§1kk skazuje go i wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  Oskarżonego E. M. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 6 i za to z mocy art. 193kk skazuje go i wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  Na podstawie art.85§1kk w zw. z art. 86§1kk orzeka w stosunku do oskarżonego E. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VIII.  Na podstawie art. 63§1kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczyć oskarżonemu E. M. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 27.10.2018 r godz. 15:50 do dnia 29.10.2018 r godz. 14:20 tj. dwa dni i od 09.11.2018 r. godz. 21:45 do dnia 10.11.2019 r. godz. 19:00 tj. jeden dzień przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IX.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. F. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) w tym 115,92 (sto piętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) podatku VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

X.  Zwalnia oskarżonego E. M. (1) od opłaty oraz kosztów sądowych.

Sygn. Akt II K 942/18

UZASADNIENIE

W toku postępowania w sprawie i w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. M. (1) i M. M. byli małżeństwem od 2007 roku. W dniu 13.02.2016r. orzeczono ich rozwód. W dniu 24 września 2018r. E. M. (1) został skazany z art.207§1kk. Orzeczono w stosunku do niego zakaz zbliżania się do M. M. i dzieci na odległość mniejszą niż 50 metrów (k.47). Oskarżony po wyprowadzeniu się z mieszkania w dalszym ciągu podejmował próby kontaktowania się z pokrzywdzona. Wysyłał jej wiadomości tekstowe (k.8-9), wydzwaniał nachodził w miejscu pracy i zamieszkania. Oskarżony wyzywał i groził pokrzywdzonej. Pokrzywdzona obawiała się takiego zachowania oskarżonego. W dniu 25 maja 2018r. w trakcie spotkania oskarżony uderzył pokrzywdzoną ręką w głowę. W wyniku tego uderzenia doznała ona obrażeń ciała w postaci krwiaka błony bębenkowej prawej z perforacja centralna, które to obrażenia spowodowały naruszenie prawidłowej funkcji narządów ciała na czas powyżej 7 dni (k.28). W dniu 27 października 2018r. oskarżony kolejny raz zaatakował pokrzywdzoną. Mimo, że mówiła mu żeby się nie zbliżał ,bo ma zakaz oskarżony groził pokrzywdzonej śmiercią. Pokrzywdzona była przerażona i bała się, że oskarżony spełni swoje groźby. W dniu 9 listopada 2018r. E. M. (1) udał się do miejsca zamieszkania P. W. w celu odebrania długu. S. W. oświadczyła, że męża nie ma w związku z czym oskarżony zaczął jej grozić śmiercią jej i jej męża. Groźby te wzbudziły w pokrzywdzonych uzasadnione obawy, że mogą być spełnione. Chile po tym zajściu oskarżony wdarł się na balkon mieszkania w którym zamieszkują pokrzywdzeni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił dodatkowo w oparciu o :

zeznania świadka M. M. (k. 141, 43-44), P. W. (k.141v, 91), S. W. (k.144v), K. O. (145, 48).

Oskarżony E. M. (1) w toku postepowania przygotowawczego (k.32-33, 59-60, 63-64, 98-99) nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że w dniu 27 października 2018r. zobaczył byłą żonę, podjechał do niej i chciał spokojnie porozmawiać. Niue chciała ona z nim rozmawiać, zaczęła krzyczeć. Wyzwał ją słowami wulgarnymi, nie wiedział, że ma zakaz zbliżania się. Wezwana została Policja. Nie groził jej pozbawieniem życia. Oskarżony nie przyznał się do grożenia P. W. i jego żonie. Przyznał, że wszedł do ogródka ale nie wchodził na balkon.

Potwierdzeniem tych wyjaśnień były zeznania jego matki E. M. (2) (k.142). Zeznała on, że nie widziała uderzenia widział jedynie jak syn złapał pokrzywdzoną za włosy.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom świadka uznając, iż zmierzają one w sposób ewidentny do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione czyny. Dowody te sprzeczne są z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w związku z czym brak było podstaw do dania im wiary.

Świadek M. M. (k.141, 43-44) zeznała, że były mąż po wyprowadzce nachodził ją, dzwonił, pukał do drzwi. Było to codziennie, co drugi dzień, zaczepiał ja na ulicy, stał ,pod zakładem pracy. Wysyłał esemesy oraz groził jej. W dniu 25 maja 2018r. uderzył ja ręka w wyniku czego miała naderwaną błonę bębenka. W dniu 27 października 2018r. krzyczał, że chce porozmawiać. Wyrwał córkę i nie chciał jej puścić. Świadek podała, że gdy była nękana to takie zachowanie wzbudzało w niej obawy. Zeznała, że krzyczała do oskarżonego żeby się nie zbliżał bo ma zakaz. W postępowaniu przygotowawczym świadek zeznała, że oskarżony groził jej śmiercią.

Sąd dal wiarę tym zeznaniom, gdyż maja potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. W ocenie Sądu brak było podstaw do kwestionowania tych zeznań. Wynikało z nich jednoznacznie, że pokrzywdzona chce jedynie mieć spokój, a nie kieruje się zemsta. Potwierdzeniem nękania są dołączone wiadomości tekstowe (k.8-9) z których jednoznacznie wynika stosunek oskarżonego do byłej żony. Dzięki tym wiadomościom wiarygodne staja się twierdzenia pokrzywdzonego jej nękaniu. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony nie może pogodzić się z rozstaniem i próbą ułożenia sobie życia przez pokrzywdzoną. Potwierdzeniem jej zeznań jest też opinia o obrażeniach jakich doznała od uderzenia (k. 28). Opinia ta zdaniem Sądu jest wiarygodna, rzetelna i zasługuje na uwzględnienie. Nie była ona kwestionowana przez strony w związku z czym stanowi pełnoprawny materiał dowodowy.

Świadek K. O. (k.145, 48) zeznał, że podczas interwencji na ulicy (...) oskarżony był werbalnie agresywny, a zona wystraszona, płakała, bała się. Z uwagi na zachowanie oskarżony został zatrzymany. Padały słowa wulgarne, oskarżony groził słowami ”Kurwo załatwię cię, szmato nie będziesz żyć’. Sąd dał wiarę tym zeznaniom. Świadek jako osoba obca nie miał podstaw do składania fałszywych zeznań narażając się na odpowiedzialność karną. Zeznania te potwierdzają wersje przedstawioną przez pokrzywdzoną.

Świadkowie P. W. (k.141v) i S. W. (k.144v) zgodnie zeznali, że oskarżony przyszedł do ich mieszkania po zwrot długu. Groził on im śmiercią, zniszczeniem mienia. Świadkowie stwierdzili, że obawiali się tych gróźb. P. W. zeznał, że obawiał się o żonę i syna. Świadkowie ci zgodnie zeznali, że oskarżony wszedł bez ich zgody na teren ich ogródka a następnie na balon, gdzie chciał zabrać rower w ramach długu. Oskarżony został przepędzony przez pokrzywdzonego. Sąd dal wiarę tym zeznaniom. Są one zgodne ze sobą i logicznie się uzupełniają. Brak jest podstaw do uznania, że pokrzywdzeni mieliby powody składać fałszywe zeznania. Istotne jest to, ze oskarżony nie kwestionował, pobytu w miejscu zdarzenia jednakże odmiennie przedstawiał fakt w celu uniknięcia odpowiedzialności.

Odpowiedzialności za czyn z art.190a§1kk podlega ten kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność. Dobrem chronionym jest związane z ochroną wolności człowieka prawo do życia w poczuciu bezpieczeństwa, tj. wolnego od jakiejkolwiek formy dręczenia, nękania i poczucia zagrożenia. Przez nękanie należy rozumieć wielokrotne, powtarzające się prześladowanie wyrażające się w podejmowaniu różnych naprzykrzających się czynności, których celem jest udręczenie, utrapienie, dokuczenie lub niepokojenie pokrzywdzonego. Negatywny stosunek sprawcy do pokrzywdzonego wzmocniony jest dodatkowo właściwością jego zachowania, zawierającą się w uporczywości nękania. Ustawodawca kryminalizuje zatem tylko takie zachowania odpowiadające nękaniu, które mają charakter długotrwały. O uporczywym zachowaniu się sprawcy świadczyć bowiem będzie z jednej strony jego szczególne nastawienie psychiczne, wyrażające się w nieustępliwości nękania, tj. trwaniu w swego rodzaju uporze, mimo próśb i upomnień pochodzących od pokrzywdzonego lub innych osób o zaprzestanie przedmiotowych zachowań, z drugiej natomiast strony – dłuższy upływ czasu, przez który sprawca je podejmuje. Przestępstwo uporczywego nękania ma charakter materialny, gdyż skutkiem zachowania się sprawcy musi być wytworzenie u pokrzywdzonego uzasadnionego poczucia zagrożenia lub poczucia istotnego naruszenia jego prywatności.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art.190a§1kk. Wielokrotne zaczepianie pokrzywdzonej, telefonowanie, wysyłanie widomości tekstowych czy grożenie z całą pewnością mogło u niej wzbudzić uzasadnione poczucie zagrożenia. O poczuciu zagrożenia może świadczyć fakt, że wcześniejsze zachowania oskarżonego skutkowały zakazem zbliżania się. Jego agresywne zachowanie nawet w obecności policji świadczy jednoznacznie, ze pokrzywdzona czuła się zagrożona zachowaniem oskarżonego.

Zgodnie z art.157§1kk odpowiedzialności podlega kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art.156§1kk. Przestępstwa stypizowane w art.157§1kk mają charakter materialny. Realizacja znamion w formie dokonanej wymaga naruszenia dobra, a więc realnego wystąpienia jednego ze skutków w tym przepisie wymienionych. Ustawa posługuje się szerokim znaczeniowo znamieniem czasownikowym "powoduje", obejmującym każdą postać zachowania, które może prowadzić do wytworzenia następstw określonych w tym przepisie. Art. 157§1kk obejmuje bardzo szeroki zakres skutków na zdrowiu, które z jednej strony mogą znajdować się na pograniczu najcięższych postaci uszczerbku na zdrowiu z art.156§1kk, z drugiej zaś także te, które wiążą się z naruszeniem normalnego funkcjonowania organizmu na okres nieznacznie nawet przekraczający 7 dni. Stopień "znaczności" przekroczenia tej granicy wyrażający rodzaj i rozmiar następstw działania sprawcy stanowi podstawową okoliczność wpływającą na wymiar kary za to przestępstwo. Przestępstwo stypizowane w art.157§1kk można popełnić tylko umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi więc przewidywać i co najmniej godzić się na to, iż swoim czynem spowoduje dla zdrowia pokrzywdzonego skutki opisane w tych przepisach.

W sprawie nie ulega wątpliwości, że oskarżony uderzył pokrzywdzoną w wyniku czego doznał ona obrażeń naruszających prawidłową funkcję narządów ciała na okres powyżej 7 dni. Oskarżony zdając uderzenie powinien mieć świadomość możliwości wystąpienia poważnych skutków. Mimo to oskarżony zadał uderzenie co świadczy, iż co najmniej godził się z ich wystąpieniem. Tym samym zdaniem Sądu wyczerpał on znamiona przestępstwa z art.157§1kk.

Zgodnie z art.190§1kk odpowiedzialności podlega, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Określone w tym artykule przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej ( wolność od strachu, zastraszenia ). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa ( zbrodni lub występku ) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Dla bytu przestępstwa groźby karalnej nie jest istotny rodzaj przestępstwa, którego popełnieniem sprawca grozi ani cel, w jakim to czyni, a nawet rzeczywisty zamiar spełnienia groźby. Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan uzasadnionej obawy osoby zagrożonej należy traktować jako skutek. Uzasadnione odczucie obawy u pokrzywdzonego powstałe w wyniku groźby oznacza, że traktuje on tę groźbę poważnie i uważa jej spełnienie za realne. Odczucie obawy powstaje zatem w oparciu o subiektywne przekonanie adresata groźby o możliwości jej realizacji. Pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne, i ma podstawy do takiego poglądu. Niebezpieczeństwo realizacji groźby nie musi zatem obiektywnie istnieć. Obiektywna musi być tylko groźba. Postępowanie sądu winno zmierzać do ustalenia, czy pokrzywdzony w rzeczywistości bał się, że zapowiedź przestępczego działania zostanie spełniona, z drugiej zaś do zrelatywizowania obawy pokrzywdzonego w oparciu o zobiektywizowane kryteria pozwalające stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek, o podobnej do ofiary osobowości, cechach psychiki, intelektu, umysłowości i warunkach wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę zrealizowania (Komentarz red. prof. dr hab. A. G., prof. dr hab. K. W.).

W sprawie nie ulega wątpliwości, że doszło do gróźb karalnych ze strony oskarżonego. Ich adresatka z cała pewnością się ich obawiała o czym świadczą zeznania funkcjonariusza policji, który widział jej strach i płacz. Podobnie było ż groźbami kierowanymi w stosunku do P. W. i S. W.. Zachowanie oskarżonego nie było racjonale w związku z tym nie ma wątpliwości, że każda osoba będąca adresatem gróźb w tym i pokrzywdzeni będą się ich obawiali. Nie budzi wątpliwości, że pokrzywdzeni mając małe dziecko mieli powody do obaw i potraktowania tych gróźb poważnie.

Skoro zatem padły groźby karalne, a pokrzywdzeni się ich obawiali to swoim zachowanie oskarżony wyczerpał zmamiona przestępstwa z art.190§1kk.

Zgodnie z art.244kk odpowiedzialności podlega kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, wykonywania czynności wymagających zezwolenia, które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, zakazu posiadania wszelkich zwierząt albo określonej kategorii zwierząt albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, ze oskarżony miał orzeczony zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej. Pokrzywdzona informowała go o tym krzycząc do niego w związku z czym brak jest podstaw do uznania, że nie wiedział on o tym zakazie. W tej sytuacji zbliżając się do pokrzywdzonej złamał, on ten zakaz, a tym samym wyczerpał dyspozycję przepisu art.244kk.

Zgodnie a rt.193kk odpowiedzialności podlega kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza. Wdzieranie się sprawcy obejmuje wszelkie sposoby przedostania się do określonego miejsca wbrew jawnej lub dorozumianej woli osoby uprawnionej. Balkon w zależności od położenia w budynku i funkcji określonej w koncepcji architektonicznej może stanowić zarówno część wspólną budynku, jak i część składową lokalu do którego przylega. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2002 r. (III RN 153/01) stwierdził, że balkon przylegający do lokalu mieszkalnego służący do wyłącznego użytku jego właściciela, stanowi część składową tego lokalu. W tej sytuacji wdarcie sią oskarżonego na balkon wbrew woli pokrzywdzonych, którzy wcześniej nie chcieli wpuścić go do mieszkania wyczerpuje znamiona przestępstwa z art.193kk. Nie ulega wątpliwości, że pokrzywdzeni nie życzyli sobie obecności oskarżonego w ich lokalu, dali temu wyraz, a mimo to oskarżony bez pozwolenia wszedł na teren przez nich zamieszkiwany.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów.

Czyny oskarżonego stanowiły przestępstwo, bowiem społeczny stopień szkodliwości jego zachowania był znaczny. Sposób i okoliczności popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu, waga naruszonych przez niego obowiązków również przemawiały za znacznym stopniem społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu. Oskarżonemu można było przypisać winę, bowiem w czasie czynu miał ukończone 17 lat, a zatem posiadał zdolność do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Ponadto ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynikało, by oskarżony miał zniesioną lub ograniczoną poczytalność, a zatem w chwili czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

W związku z tym Sąd wymierzył oskarżonemu na podstawie art.190a§1kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art.157§1kk karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art.190§1kk karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art.244§1kk karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art.190§1kk karę 5 miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art.193kk karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Orzekając o karze Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art.53kk, bacząc by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu, a jednocześnie spełniała swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze, zarówno w stosunku do sprawcy, jak i ogółu społeczeństwa. Sąd brał również pod uwagę motywację i sposób zachowania się oskarżonego. W ocenie Sądu każda z kar jednostkowych spowoduje, że oskarżony zrozumie swój błąd i w przyszłości będzie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego. Przedmiotowe kary nie przekraczają stopnia winy, uwzględniają stopień społecznej szkodliwości czynu, a jednocześnie spełniają cele zapobiegawcze i wychowawcze zarówno w stosunku do oskarżonego, a także ze względu na potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i spowodują, że oskarżony nie powróci na drogę przestępstwa.

Sąd na podstawie art.85§1kk, art.86§1kk orzekł w stosunku do oskarżonego karę łączną 2 lat pozbawiania wolności. Biorąc pod uwagę dyrektywy szczegółowe dotyczące kary łącznej, określone w piśmiennictwie, Sąd brał pod uwagę zalecenie ostrożnego podejmowania rozstrzygnięć skrajnych przy wymierzaniu kary łącznej. Przy orzekaniu kary łącznej możliwe jest zastosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak należy pamiętać, że zastosowanie każdej z tych zasad jest rozstrzygnięciem skrajnym . Pełnej absorpcji nie powinno się jednak stosować, gdy przeciwko jej zastosowaniu przemawia wynikająca z faktu popełnienia wielu przestępstw negatywna prognoza wobec przyszłego zachowania się sprawcy. W niniejszej sprawie tak negatywna prognoza zachodziła. Z piśmiennictwa wynika też że w większości przypadków wymierzania kary łącznej stosowany powinien być sposób asperacji, który w przeciwieństwie do rozwiązań skrajnych (kumulacji oraz absorpcji) nie narzuca sądowi sztywnych granic wymierzanej kary łącznej, czym stwarza mu komfort wymierzenia kary w rozmiarze w pełni adekwatnym do rozpatrywanego przezeń przypadku zbiegu przestępstw. Sąd orzekając karę systemem mieszanym orzekł karę łączną w środkowych granicach zagrożenia. Sąd decydując o wymiarze kary łącznej brał pod uwagę głównie dyrektywy prewencyjne. Kara łączna stanowi bowiem syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny. Wymiar kary łącznej powinien zatem uwzględniać potrzeby prewencji generalnej i indywidualnej. W ocenie Sądu kara łączna w tym wymiarze spełni swoje zadania zarówno w zakresie prewencji ogólnie jak i szczególnej. Spowoduje ona, że w przyszłości skazany nie popełni ponownie przestępstwa, gdyż zrozumie, w końcu, konsekwencje wchodzenia w konflikt z prawem. Uświadomi ona również społeczeństwu, że za tego rodzaju zachowanie sprawca ponosi odpowiedzialność.

W związku z zatrzymaniem w sprawie Sąd zaliczył ten okres na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zgodnie z art.63§1i5kk.

Sąd na podstawie art.624§1kpk zwolnił oskarżonego od opłat i pozostałych kosztów sądowych.