Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łomży

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 września 2024r. wieczorem zamieszkująca w miejscowości S. B. Z. wyszła ze swojego domu słysząc szczekanie psa. Zauważyła wówczas na znajdującej się bezpośrednio za zabudowaniami posesji i należącej do niej i męża łące, konia, którego właścicielem jest sąsiad A. P.. Koń ten przedostał się przez ogrodzenie dzielące posesje. Gdy zaczęła robić zdjęcia, aby udokumentować zdarzenie, doszło do kłótni z sąsiadami, w trakcie której koń przeskoczył z powrotem przez ogrodzenie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego A. P. k. 42, zeznań świadków K. Z. k. 42, R. L. k. 43, M. P. k. 43 i P. C. k. 43 i B. Z. k. 15, 42-43, notatek k. 9, 13, 17, nagrania k. 10, fotografii k. 11-12, 16, 21-22, 39.

Obwiniony A. P. zarówno w toku czynności wyjaśniających jak i na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W swoich wyjaśnieniach nie kwestionował faktu wyjścia jego konia poza ogrodzenie, jednakże odpowiedzialnością za nie obciążył pokrzywdzonego K. Z.. Podał, że wbrew przepisom przeciwpożarowym zbyt blisko ogrodzenia składował on bele słomy, doprowadzając do uszkodzenia ogrodzenia, przez co koń przeszedł na posesję sąsiada. Dodał, że nie sprawdza codziennie czy ogrodzenie jest całe, a w dniu 1 września 2024r. koń był na posesji sąsiada W. F., jednakże miał na to zgodę (k. 42).

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnień obwinionego w zakresie zachowania przez niego ostrożności przy trzymaniu konia w dniu 2 września 2024r. nie sposób uznać za wiarygodne, z uwagi na fakt, iż nie wytrzymują one konfrontacji z zeznaniami B. Z. i K. Z., które sąd uznał za miarodajne z powodów o których niżej.

B. Z. podała przebieg zdarzenia taki jak w ustalonym stanie faktycznym będąc przy tym jego naocznym świadkiem (k. 15, 43). Jej zeznania w zakresie zdarzenia z dnia 2 września 2024r. są konsekwentne, logiczne i potwierdzone co do faktu wejścia konia obwinionego na łąkę jej i jej męża dokumentacją zdjęciową wykonaną przez świadka z datą i godziną zdarzenia (co okazała na rozprawie) odpowiadającą treści jej zeznań (k. 16). Zeznania B. Z. potwierdził nadto pokrzywdzony K. Z. (k. 42). Dlatego też przebieg zdarzenia opisany przez nich zdaniem sądu jest zgodny z rzeczywistym, także co do faktu, iż nie odpowiadają oni za stan ogrodzenia czy ewentualne jego uszkodzenie belami składowanymi przy samym ogrodzeniu z posesją obwinionego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że uszkodzenie mogło wyniknąć jedynie na skutek działania zwierząt obwinionego zainteresowanych belami jako paszą, ale winien to obwiniony przewidywać, skoro musiał widzieć zarówno bele składowane przez sąsiada już przez dłuższy czas i stan ogrodzenia. B. te co bezsporne zostały przy tym zabrane przez pokrzywdzonego znacznie wcześniej tego samego dnia, a zatem obwiniony miał też czas sprawdzić stan ogrodzenia i dokonać ewentualnej naprawy, aby skutecznie zabezpieczyć możliwość przedostania się konia przez ogrodzenie i dopiero wówczas decydować się na wypuszczanie konia bez nadzoru. Tym bardziej winien tego dokonać zważywszy na wynikający wprost z dokumentacji fotograficznej słaby stan techniczny tegoż ogrodzenia, jak i okoliczność, że w dniu 27 września 2024r. został ukarany mandatem karnym za identyczne wykroczenie, a więc wiedział dobrze, iż ogrodzenie nie uniemożliwia wydostawania się poza nie zwierząt. Z tych względów sąd nie miał żadnych wątpliwości uznając co do dani 2 września 2024r. za wiarygodną wersję zdarzenia przedstawioną przez pokrzywdzonego i jego żonę, a odmawiając takiej wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego.

Wobec powyższego zaprzeczanie przez obwinionego A. P. należytemu zabezpieczeniu należącego do niego konia w dniu 2 września 2024r. można uznać wyłącznie za próbę uniknięcia odpowiedzialności za swój czyn. Dlatego też Sąd nie dał wiary zeznaniom, które wsparły wersję obwinionego o należytym zabezpieczeniu konia tj. zeznaniom jego syna K. P. (k. 43), który podobnie jak obwiniony twierdził, iż nie ma możliwości codziennego sprawdzania stanu ogrodzenia. Niewiele wniosły z kolei do postępowania zeznania P. C., który nawet nie potrafił powiedzieć czy bele w czasie zdarzenia znajdowały się przy ogrodzeniu czy były już przeniesione oraz zeznania świadka R. L., który opisał okoliczności wcześniejszego przeniesienia bel.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że w dniu 2 września 2024r. w S. obwiniony nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu swego konia, który przeszedł na posesję sąsiadów. Wypuszczając konia musiał być bowiem pewien takiego stanu ogrodzenia, który uniemożliwi zwierzęciu wydostanie się poza posesję. W żadnym wypadku nie zasługują na podzielenie twierdzenia obwinionego i jego syna o niemożliwości codziennego sprawdzania stanu ogrodzenia, gdyż pozostawiając zwierzę, którego wydostanie się może spowodować zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi czy zagrożenia dla mienia, właściciel czy posiadacz musi być pewien należytego zabezpieczenia. Wyłącznie więc niezależna od niego przyczyna uszkodzenia której nie mógł przewidzieć uwalniała by w takiej sytuacji od odpowiedzialności, co w niniejszej sprawie nie zaistniało. Z całą pewnością bowiem do uszkodzenia ogrodzenia, nawet przyjmując, że miało związek z niewłaściwie składowanymi belami przez pokrzywdzonego doszło co najmniej w dniu 27 sierpnia 2024r., kiedy to koń obwinionego również przeszedł na posesję pokrzywdzonego i za co został obwiniony ukarany mandatem karnym. Obwiniony dysponował więc wystarczającym czasem zarówno na dokładne sprawdzenie stanu ogrodzenia, jak i na jego naprawę, skoro decydował się ponownie wypuszczać konia.

Tym samym bez wątpienia A. P. zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu z art. 77§1 kw. Jednocześnie brak było podstaw do rozszerzania czasokresu czynu poza zdarzenie opisane w stanie faktycznym w związku z czym skorygowano opis czynu, albowiem w sprawie nie ustalono żadnych dowodów wykluczających wyjaśnienia obwinionego o zgodzie innego sąsiada odnośnie zdarzenia z dnia 1 września 2024r., a okoliczność, iż przez ogrodzenie zwierzęta obwinionego mogły naruszyć składowane bezpośrednio przy nim bele pokrzywdzonego nie oznacza, że nie zachował on w tej sytuacji zwykłych środków ostrożności, gdyż ograniczają się one w takiej sytuacji do uniemożliwienia swobodnego poruszania się zwierząt, co może skutkować ewentualnie jedynie jego odpowiedzialnością cywilną.

Sąd wymierzając karę jak w wyroku kierował się dyrektywami określonymi w treści art. 33 kw, biorąc pod uwagę zagrożenie przede wszystkim dla zdrowia ludzi ale też i mienia, które może spowodować biegający luzem bez jakiegokolwiek nadzoru koń. W szczególności wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę stopień szkodliwości społecznej czynu popełnionego przez obwinionego, który był znaczny z racji wysokiego z uwagi na masę zwierzęcia, zagrożenia jakie spowodował. Co istotne obwiniony był już karany mandatowo za identyczny czyn popełniony kilka dni wcześniej na szkodę tego samego pokrzywdzonego. Jako okoliczność łagodzącą potraktowano natomiast fakt naprawy ogrodzenia po zdarzeniu skutkującej aktualnie należytym zabezpieczeniem zwierząt oraz niekaralność za inne czyny niż art. 77 kw.

Dlatego też Sąd uznał, że kara grzywny w wysokości 300 zł stanowić będzie dla A. P. wystarczającą dolegliwość i skuteczną przestrogę przed popełnianiem w przyszłości podobnych wykroczeń i wchodzeniem w konflikt z prawem, a przede wszystkim spowoduje, że bardziej odpowiedzialnie podejdzie do obowiązków związanych z trzymaniem zwierząt.

O kosztach Sąd orzekł na postawie art. 118§1 i 3 kpw. Zasądzona opłata - 30 zł – stanowi najniższą przewidzianą przepisami opłatę (art. 3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych), natomiast wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania – 120 zł - ustalono na podstawie §2 i 3 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. poz. 2467).

Wobec powyższego orzeczono jak w wyroku.

z/

(...)

(...)